Een week of wat geleden was het weer zover: ik was mezelf voorbijgelopen. Mooi is dat eigenlijk: dat als je je hoofd te vol stopt, je lichaam op een gegeven moment protesteert.
Meestal gebeurt het in de winter. En doorgaans kom ik weg met “een griepje” als ik me ziekmeld. Ik blijf twee dagen thuis, voer een paar goede gesprekken, maak wat afspraken met mezelf en het gaat alweer een heel stuk beter.
Maar niet dit jaar. “Een griepje” bleek ineens geen geruststellende verklaring meer. “Is het corona?” en “Heb je je al laten testen?” vroeg iedereen.
Er zat niets anders op dan eerlijk te zijn.
Zo van een afstandje verbaas ik me erover. Hoelang pleit ik al niet voor openheid, kwetsbaarheid? De hele wereld heeft toegang tot mijn mentale voorgeschiedenis en daar heb ik me nog nooit voor geschaamd.
Maar op het moment zelf toegeven dat het even niet meer gaat blijkt stukken moeilijker dan er na afloop over schrijven.
Ik had ook dit keer eigenlijk niet zo heel veel nodig. Die twee dagen rust, een lang gesprek met een vriendin, een stevige wandeling en een maaltijd bij mijn ouders maakten het leven alweer een heel stuk lichter.
Maar dat kleine beetje hulp, daar kon ik dus niet zonder.
En dat vond ik lastig om toe te geven. Daarom duurde het denk ik ook zolang. Maar toen ik er eenmaal eerlijk over was, bleek er alle begrip voor. En eigenlijk is dat ook helemaal niet raar: ik zou het zelf ook hebben.
Meer dan dat: het leverde de mooiste gesprekken op. Ik blijk helemaal niet de enige die worstelt met het gebrek aan daglicht, de dagen die in elkaar overvloeien, het ontbreken van zo’n beetje alles wat de winter normaal gesproken kleur geeft.
En ik weet: er zijn zoveel mensen die het oneindig veel zwaarder hebben dan ik. Er zijn nog zoveel mooie dingen in het leven. En van zegeningen tellen word je doorgaans echt een gelukkiger mens.
Maar toch is “ik mag niet klagen” (hardop tegen een ander of onbewust tegen jezelf) misschien niet altijd het beste antwoord.
Misschien is het eigenlijk veel beter dat gewoon iets vaker wel te doen.
Het zou zomaar tot verbinding kunnen leiden.
Een meisje onderweg 
Herkenbaar wat je schrijft. De combinatie van opstaan in het donker, grauwe dagen, thuis moeten werken (en dus minder contact met collega’s) en te veel hooi op de vork zorgde er bij mij ook voor dat ik lang niet zo productief was als ik zou willen. Het voelde alsof ik niet meer ‘in control’ was, een cirkeltje naar beneden. Heb uiteindelijk een paar goede gesprekken met m’n leidinggevende gehad, en als vervolg daarop een paar dagen wat meer overlegd over hoe het ging, met de nodige tips. Het voelt dan al snel weer een stuk beter.
Succes in elk geval, je bent zéker niet de enige !
LikeLike
Pingback: Nogmaals: ik mag niet klagen – Een meisje onderweg
Pingback: Ook het melden waard – Een meisje onderweg