Eens kreeg ik het verwijt geen empathisch vermogen te bezitten. Lang heb ik dat voor waar gehouden, mezelf als koud, onverschillig zelfs, gezien. Totdat anderen me begonnen te beschrijven als warm, belangstellend, oprecht geïnteresseerd.

Terugkijkend denk ik dat diegene doelde op mijn ongeduld met mensen die me niet volgen, niet begrijpen. Dat is – hoewel sindsdien ook wel enigszins verminderd – inderdaad niet geheel onherkenbaar.

Luisteren kan ik echter wel.

Ergens ben ik er trots op dat anderen hun hart bij me luchten. Dat gesprekken met mij blijkbaar “ergens over gaan”. Een vriendin vertelde me – terwijl we samen reflecteerden onder het genot van thee en chocolade – dat ze, meegenomen door mijn zoektocht naar kwetsbaarheid, zelf ook opener is geworden. Mooi vind ik dat.

Al is het alleen al omdat die hele reis van mij dus blijkbaar “nuttig” is.

Toch gaat het daar ook mis. Misschien luister ik wel teveel.

Het is ook zo gemakkelijk mezelf te verschuilen achter en het leed en de vreugde van anderen. Het is zo veilig enkel begrip te hoeven tonen, mee te hoeven leven. Toegegeven, deze blog is zeldzaam openhartig, maar wat ik deel heb ik volledig in de hand. En, hoewel nooit de stille factor in een conversatie, kan ik al pratend toch heel weinig zeggen.

Soms blijft er na een weekend vol zorgen van vriendinnen niets over dan “en ik dan?”

En ik besef dat ik dat ook wel heel erg zelf doe. Want waarom vraag ik niet ook gewoon aandacht voor mijn verhaal, voor waar ik echt mee zit?

Omdat hulp vragen toch nog steeds als zwakte voelt.

Ik vraag me af of al die krachtige, zelfstandige, single vrouwen het zich daarin met mij zo moeilijk maken. Nauwelijks durven toegeven dat we dat lampje eigenlijk niet zelf op kunnen hangen. Liever weken de douchekop vasthouden dan iemand vragen de houder te repareren. En zeker niet erkennen dat we ons perfect ingerichte, comfortabele huis soms best zouden willen inruilen voor iemand die op ons wacht.

Dat mag dan een verklaring zijn, het is zeker geen excuus.

We zijn als mensen voor elkaar gemaakt (“en dat is dus breder dan het huwelijk!” – aldus de dominee). Hulp vragen is ook: de ander de gelegenheid geven er voor jou te zijn. Door me te verschuilen achter mijn eigen luisterend oor doe ik niemand goed.

Dus niet alleen maar voor mezelf: ik wil, heel voorzichtig, proberen te delen waar ik echt mee zit.

En mocht ik het vergeten, wil je dan, alsjeblieft, geen genoegen nemen met een oppervlakkig antwoord op de vraag hoe het met me gaat?

Want ik heb je harder nodig dan ik toe zou willen geven.

En eigenlijk is dat wel mooi ook.

* Ja, echt, waargebeurd. Inmiddels is-ie vervangen. Het duurde wel even. Tot ik om hulp vroeg dan, daarna was het binnen een dag geregeld.