De meeste mensen hebben er van tevoren last van. Mijn onderburen bijvoorbeeld, bij wie een week of wat geleden op zondagmiddag de hele tuin bezaaid lag met kledingstukken, waartussen ze driftig heen en weer renden. Ze hadden een dag eerder besloten toch op vakantie te gaan en zouden die avond vliegen. Best iets bij voor te stellen.

Bij mij zou dat anders gaan. Sowieso beslis ik niet een dag van tevoren waar ik heenga: ik vind de voorpret veel te leuk. En verder: ik plan, organiseer, lees me in, maak lijstjes en weet al twee weken van tevoren exact waarvoor ik nog naar de Kruidvat moet.

Nee, mijn vakantiestress kwam dit jaar achteraf.

Ik was er flink aan toe, aan die vakantie. En hij was prachtig. We wandelden, lazen boeken, verkenden schitterende steden en genoten van de Italiaanse keuken. Het weer was fantastisch en zelfs mijn buik gedroeg zich alleszins redelijk.

En toen was het over.

Moest ik weer werken.

De dagen na mijn vakantie was ik doodmoe en deden er meer spieren zeer dan ik wist dat ik bezat. Ik baalde, want ik had alle ontspanning van een half jaar in die twee weken geprobeerd te proppen en het was me niet gelukt. Ik had een handvol boeken, een paar duizend hoogtemeters en twee seizoenen Downton Abbey van mijn lijstje gestreept en het voelde alsof ik, ondanks dat, niet alles uit die weken had gehaald.

Vakantie mislukt.

Tot ik me de belofte herinnerde die ik ooit aan mezelf deed: om niet meer te leven voor de vrijdag, voor het weekend. Volgens mij geldt hier namelijk precies hetzelfde voor.

Misschien is het de kunst om, om te beginnen, niet zoveel spanning op te bouwen. Spanning die je niet hebt, hoef je immers ook niet kwijt te raken. Misschien kan ik mezelf iets minder uitputten, dan hangt er ook niet zoveel meer van die paar weken af. Misschien kan ik me best eens een dagje moe voelen, zonder dat daarmee de vakantie, of een weekend, is mislukt.

Misschien kan ik de lat eens iets minder hoog leggen, ook die voor mijn vakantie.

En ja, natuurlijk weegt een dag op kantoor niet op tegen een uur in de bergen. Maar eigenlijk heb ik gewoon wel een heel erg leuke baan. Dus laat ik daar maar eens van gaan genieten.