Ik ging eindelijk weer op reis.

In de afgelopen twee jaar beleefde ik prachtige vakanties. Ik wandelde in de Alpen, ontspande in Frankrijk en zag meer van Nederland dan ooit te voren.

Maar nu ging ik weer op reis.
Nieuwe dingen zien.
Nieuwe mensen leren kennen.
Ik had het vreselijk gemist.

En daar voelde ik me haast schuldig over. Juist nu.

Miljoenen mensen zijn hun leven niet zeker en ik heb het “nodig” om op reis te gaan. Zoveel mensen zouden liever wat minder beleven en ik ga op zoek naar nieuw en spannend.

En tegelijk help ik natuurlijk niemand door niet te genieten. Dus dat heb ik maar gewoon gedaan.

Volop genieten. Juist nu.

Fysiek rustte ik niet echt uit. Want ik doe nooit iets half. Dus ook sneeuwschoenwandelen en langlaufen gaan bij mij op volle intensiteit. En wie gaat er nu vroeg naar bed als-ie ook om middernacht nog in de sauna kan zitten met z’n nieuwe vrienden?

Maar mentaal was ik er echt even helemaal uit. Misschien wel juist door dat langlaufen. Daar kun je het wel van leren namelijk: loslaten.

“Gewoon laten gaan”, riep de reisleider bovenaan de – in mijn ogen veel te steile – helling. “Weet je hoe lang ik daar al therapie voor heb?” riep ik terug. En toch ging ik. En ik genoot.

“Ik geloof dat ik nog nooit zo in het moment heb geleefd als tijdens deze reis”, schreef ik op Instagram.

En nu wil ik dat vasthouden.
Maar dat lukt natuurlijk niet.

Want loslaten is helemaal niet vast te houden. Loslaten kun je alleen maar elke dag opnieuw doen.

Dus dat probeer ik nu maar.
En heel vaak gaat dat mis.

Maar het mooie is, dat er dan gewoon weer een dag komt. Om het weer opnieuw te proberen.

PS In het vliegtuig las ik Japke-d. Bouma’s “Uitrollen is het nieuwe doorpakken”. Vandaar de titelinspiratie. Hielp ook om m’n dagelijks werk even te relativeren.

PPS Vorige keer werkte het, dus ik vraag het gewoon weer. Waardering is fijn; weten dat ik niet voor niets schrijf. Dus als je wilt, like dan die post even op Instagram, Facebook of LinkedIn.