De herfst is niet mijn favoriet. Dat is geen nieuws. De winter ook niet trouwens. December heeft nog z’n leuke kanten. Maar januari zouden we toch beter gewoon kunnen overslaan.

Toch lijkt het dit jaar anders.
En dat middenin de zoveelste lockdown.

Misschien helpt het dat ik een daglichtlamp kocht. Die staat elke ochtend een uurtje naast m’n beeldscherm. Tijdens de eerste Teams vergadering van de dag zie ik er dus wat spookachtig uit. Maar het lijkt echt iets te doen. En of dat een werkelijk of een placebo effect is maakt eigenlijk niet uit. Tussen m’n oren zit het toch wel.

Misschien was (het idee van) die lamp alleen maar het zetje dat ik nodig had. Om niet alleen maar comfort food te eten. Om toch elke dag naar buiten te gaan. Om te blijven sporten. Om niet in die eindeloze spiraal van neerslachtigheid te komen waarin uit bed komen al teveel is, laat staan een rondje lopen.

Dit is geen reclame voor bol.com of Philips. Het is wel een aanmoediging om te geloven. Niet dat het altijd beter wordt. Wel dat het beter worden kan. En dat maakt een hoop verschil.

Of die lamp nu echt verschil maakt is uiteindelijk niet zo relevant. Wat wel echt helpt is toch uit bed te komen, de ene voet weer voor de andere te zetten. Aan de dag te beginnen, zo niet met de moed van de hoop, dan maar met de moed der wanhoop.

En dat – de ene voet voor de andere zetten – brengt soms ineens verrassend ver. Uitgerekend vorige week liep ik m’n eerste halve marathon. Geen officiële natuurlijk, die zijn allemaal afgelast, maar gewoon, samen met mijn broertje, aangemoedigd door de rest van de familie.

Een paar jaar geleden was ik zelden pijnvrij en moest hij, nog geen twintig, een vakantie afbreken vanwege de pijn aan zijn knieën. Geen van ons dacht toen überhaupt nog ooit te kunnen hardlopen. Die 21 kilometer (en 125 meter) kwam al helemaal niet in ons hoofd op. En toch zijn we het gaan proberen. Stap voor stap.

Het duurt soms lang. En – laten we eerlijk zijn – soms komt het nooit. En vaak snappen we niet waarom. Toch is er reden genoeg om te blijven hopen. Al is het maar een beetje.

En natuurlijk baal ik van die lockdown. Wil ik m’n collega’s gewoon weer zien. Naar de kerk kunnen wanneer ik wil. Kerst vieren zonder eerst een zelftest te doen. M’n opa en oma knuffelen.

En toch: ik ben moe, maar niet zonder hoop.
Dus vandaag ben ik gelukkig.
En dat is ook het melden waard.

PS Vorige keer werkte het, dus ik vraag het gewoon weer. Waardering is fijn; weten dat ik niet voor niets schrijf. Dus als je wilt, like dan die post even op Instagram, Facebook of LinkedIn.