Dat is niet nieuw. Ik noemde het al eens. In een bijzin. Want ik heb het er niet graag over. En als ik dat toch doe, dan praat ik er het liefst maar snel weer overheen.

Vroeger dacht ik dat het over zou gaan. Meer onbewust dan expliciet. Maar als kind nam ik gewoon aan dat ik er na mijn achttiende geen last meer van zou hebben. Dan ben je immers uit het schoolsysteem.

Niets is minder waar.

Helemaal onlogisch was die gedachte natuurlijk niet. Eenmaal buiten het schoolsysteem hoef ik – iets – minder vaak uit te leggen waarom ik jonger ben dan de rest. Of waarom ik meer en moeilijkere vragen stel.

Maar over gaat het niet.
Want het is deel van wie ik ben.

Nog steeds durf ik dat nauwelijks te zeggen. Zonder uitzondering schiet mijn hartslag omhoog als het onderwerp ter sprake komt. Voelt het haast als een coming out.

Hoe zal ze reageren?
Ik wil niet opscheppen.
Ik wil niet anders zijn.
Nog steeds niet.

“Je wilt niet anders zijn? Vergeet het maar!” zei mijn vader ooit. Die woorden sneden door mijn veertienjarige ziel. Misschien had het iets tactvoller gekund, maar gelijk had hij wel.

Ik heb een hekel aan de labels. Zeker als we ze gaan afkorten: dan ben ik “HB” of – erger nog – “HSP” en voel ik me benauwder dan in dat schoolsysteem.

Maar soms zijn labels nodig. Om te begrijpen wie je bent, dat allereerst. Maar ook om anderen daar iets van te laten zien. Niet alleen voor mezelf, juist ook voor alle anderen.

Want ik ben ongelooflijk goed terechtgekomen. (Dat klinkt opnieuw alsof het over is. Maar toch.) Maar dat geldt niet voor iedereen.

Nog steeds krijg ik, als ik vertel dat ik ooit een klas heb overgeslagen, wel eens de vraag: “Maar was dat dan wel goed voor je sociaal-emotionele ontwikkeling?” Nou, denk – en zeg – ik dan, zit het antwoord op die vraag niet voor je? Volgens mij valt er best een redelijk gesprek met me te voeren.

En dat is maar een van de vele misverstanden. Nog steeds is hoogbegaafdheid het ondergeschoven kindje in het onderwijs. Tessa Kieboom vraagt zich in haar boek af waarom we kinderen met sporttalent coachen zodat ze de top kunnen bereiken en van hoogbegaafde kinderen maar aannemen dat ze het zelf wel redden.

Natuurlijk niet!
Het blijven kinderen.
Gelukkig maar.

En niet iedereen hoeft een Einstein te worden. Dat denk ik zelf vaak nog wel: als mijn IQ gelijk is aan dat van de wereldgroten, waarom bereik ik dan zoveel minder dan zij?

Ook zoiets: buiten mijn familie kent letterlijk niemand de hoogte van mijn IQ. Niet dat ik het op mijn datingprofiel zou willen zetten. Maar over “kleuren” en MBTI-profielen praten we toch ook?

Ik ben veel meer dan mijn IQ.

Daar waar ik intellectueel nog steeds niet snel volledig uitgedaagd zal zijn vind ik inmiddels – juist – in andere dingen voldoening.

Dat heb ik moeten leren.

Gelukkig had ik fantastische ouders die keihard vochten voor passend onderwijs. Maakte mijn reformatorische basisschool, in de Betuwe, in de jaren negentig serieus werk van plusonderwijs. Waarschijnlijk deels dankzij dat gevecht van mijn ouders, maar toch.

Ik ben vaak genoeg hard onderuit gegaan. Mijn hoogbegaafdheid is verweven in alles waar ik eerder over schreef. Maar ik heb er wel mee leren omgaan. En daar ben ik dankbaar voor.

Nog steeds zijn zoveel hoogbegaafde kinderen en volwassenen veel minder gelukkig dan hun “normale” leeftijdsgenoten. Omdat ze minder kansen hebben gehad. Of überhaupt niet werden herkend. En ze zijn er ook nog eens verschrikkelijk goed in dat ongeluk verborgen te houden.

Dus voor hen allemaal en voor mezelf:

Ik ben dus hoogbegaafd.
Dat gaat niet over.
En dat hoeft ook niet.

Het is niet altijd makkelijk. Als ik kon kiezen dan was ik gewoon “een goede VWO-er”. Maar zo werkt het niet.

Ik ben maar een mens.
Wonderlijk gemaakt.
Net als jij.

(En dit schrijven vond ik dus ontzettend spannend. Een “like” op m’n Facebook, LinkedIn of Instagram post wordt daarom dubbel gewaardeerd. Dankjewel alvast!)