Mijn vorige post riep heel wat reacties op. Begrijpend, bemoedigend, geschrokken soms. Collega’s die appten, vrienden die me opzochten, contacten van lang geleden die hun verhaal met me deelden.

Maar de meest rake reactie was die van mijn broer die me belde en zei: “Maar Erika, dat is toch niets bijzonders?!”

Niets bijzonders?
Ik had zojuist mijn ziel opengelegd voor het wereldwijze web.
En dat was niets bijzonders?

Ik voel de verontwaardiging weer, weet nog precies waar ik reed. En toch: hij had gelijk. En meer dan dat: zijn reactie vatte precies samen waar ik – misschien onbewust – naar op zoek was.

Want de lijn in al die reacties is herkenning: te weten niet alleen te zijn. Wederzijdse kwetsbaarheid als anderen durven toegeven hun bed ook wel eens niet uit te willen komen. Open gesprekken, echt contact.

We zijn heus niet allemaal hetzelfde. Ik blijk te kunnen schrijven, te kunnen verwoorden waar een ander mee worstelt. En dat is bijzonder – een gave, zo je wilt.

Maar het gevoel zelf, de worsteling van het leven in een gebroken wereld, dat is verre van uniek. We zijn immers allemaal mensen. Mensen die elkaar keihard nodig hebben.

Ooit schreef ik al over de angst om anders te zijn, het streven om niet op te vallen, de wens erbij te horen. Ik was bang voor het oordeel van anderen, maar realiseerde me ook dat dat van mezelf vele malen harder was.

Terugkijken doet me schrikken, maar maakt me ook dankbaar dat ik sindsdien echt wel heb geleerd – iets – milder naar mezelf te kijken. En ik ben ervan overtuigd dat al die reacties in de loop der jaren daar een belangrijke rol in hebben gespeeld.

Wat wel belangrijk is: met mezelf heb ik de afspraak dat ik niets publiceer wat ik niet eerst heb gedeeld met iemand die dichtbij mij staat.

Schrijven kan namelijk een een manier van – opnieuw – verstoppen zijn.

Ik bepaal immers zelf precies wat ik deel en wat niet en hoef er niet echt over te praten. En dat is niet eerlijk. Niet tegenover mezelf en niet tegenover vrienden en familie die er voor me willen zijn. Daarom die afspraak: want echt contact, met de mensen om je heen, is het allerbelangrijkst.

Maar daarna is het goed te kunnen delen. En hoe mooi is het dan dat juist die online wereld, die zo vaak alleen de perfecte buitenkant, het oppervlakkige plaatje laat zien, zich daar ook voor leent.

Dat is dan wel weer bijzonder.

Dank jullie wel!