Een week of wat geleden ging ik, voor het eerst in maanden, weer uit eten met een vriendin. We fietsten door de stad, de zon scheen op de gracht, de terrassen zaten vol en het geroezemoes steeg op van de werven: Utrecht op z’n aller-allermooist.

Even leek het leven weer normaal.

En gelukkig zijn er steeds meer van die momenten. Ik heb voor het eerst mijn collega’s weer in het echt gezien, ben samen met anderen naar de kerk geweest en schrijf deze post vanuit een appartement in Oostenrijk.

Langzamerhand ontstaat er ruimte, kunnen we dieper ademhalen.
En tegelijk blijft het pijnlijk.

Want toen die collega’s en ik na een geslaagde (digitale) teamdag elkaar uit enthousiasme een high-five gaven, grepen we erna onmiddellijk naar het desinfectiemiddel. In die kerk kunnen we nog niet doen waar we eigenlijk voor komen: voluit zingen – de manier waarop we ons geloof beleven blijkt ineens vol risico’s. En hoe leuk het ook is dat ik mijn opa en oma via hun nieuw verworven iPad mijn vakantiedorp kon laten zien, ze een knuffel geven zit er voorlopig niet in.

Het is niet het nieuwe normaal.
En wat mij betreft wordt het dat ook nooit.

Ergens in de Bijbel staat “wees dankbaar in alles”. Dat lijkt een onmogelijke opgave, tot je goed kijkt naar het voorzetsel dat er staat. De oproep is niet overal dankbaar voor te zijn, dat zou volstrekt onmenselijk zijn. Maar wat wel kan is om in alles wat er gebeurt te blijven kijken naar de lichtpuntjes, de zegeningen, zo je wilt.

En volgens mij vinden we dat moeilijk, ik voorop.

Eerder schreef ik al geneigd te zijn naar de schaduwzijde van het leven te kijken en weinig zon te zien. Ik blogde over kwetsbaarheid en pijn en soms leek dat het enige te zijn waar mijn leven uit bestond. En nu het beter met me gaat deel ik alleen nog de “kijk eens wat de coronatijd me voor moois heeft gebracht” momenten.

Echt eerlijk is het niet. Ik zou beter moeten weten.

Blijkbaar denk ik zwart-witter dan ik doorheb, is er weinig ruimte voor nuance. Is het moeilijk te leven met pijn en dankbaar te zijn. En is het makkelijk om de mooie dingen te delen en over het verdriet heen te leven. En volgens mij ben ik niet de enige.

Misschien is de kunst wel te leven met het en-en.
En ook dat schreef ik eigenlijk al eerder.

Laten we blij zijn met de ruimte die we weer hebben. Maar laten we het alsje-alsjeblieft nooit normaal gaan vinden. Laat het maar schuren, pijn blijven doen. Laten we blijven verlangen naar een dag waarop we weer echt bij elkaar kunnen zijn.

En tot die tijd dankbaar zijn in alles.