Je schrijft niet zoveel meer hè, zei iemand deze week tegen me.

Dat was waarschijnlijk het understatement van de maand. Ik heb het maar even opgezocht: mijn laatste blog is bijna negen maanden oud. En ik hoef de clichématige vergelijkingen niet te maken om iemand ervan te overtuigen dat negen maanden heel erg lang is.

Buit je talent uit, zei iemand anders, ook deze week.

Dat ging helemaal niet over schrijven (blijkbaar heb ik meer dan één talent). Maar in mijn hoofd verbond ik die twee toch aan elkaar. Want waarom schrijf ik eigenlijk niet meer?

Ik neem er simpelweg de tijd niet voor. Niet dat ik die tijd niet heb: ik heb oprecht genoeg te doen, maar af en toe een YouTube filmpje minder kijken moet echt wel kunnen.

Ergens ben ik toch bang dat het mislukt.
Dat wat ik schrijf niet goed genoeg is.
Niemand het wil lezen.

Want wie zit er eigenlijk op mijn verhaal te wachten? Ik val zo langzamerhand verschrikkelijk in herhaling. Mijn hele mentale voorgeschiedenis staat al online; er is niets nieuws meer te verzinnen.

(Ook dat is trouwens niet helemaal waar. Ergens heb ik twee al bijna uitgewerkte blogs liggen die ik nog steeds niet heb geplaatst. Wachtend op het perfecte moment, of zoiets. Maar dat terzijde.)

Misschien gaat het helemaal niet om iets nieuws verzinnen.

Eerder schreef ik al dat het niet steeds een beetje beter gaat. Het leven is geen stijgende lijn. Ik geloof wel echt in groei: wij mensen zijn tot indrukwekkend veel in staat. Maar niet dat daardoor elke dag, elk jaar een beetje beter wordt. Het is als met die coronamaatregelen: een beetje op en een beetje neer.

De Prediker zei het al: er is niets nieuws onder de zon.

Het is weer herfst. Niet bepaald mijn favoriete tijd van het jaar. En dat lijkt eerder elk jaar een beetje erger dan een beetje beter te worden. Maar om daarin dan ook die Prediker maar te volgen:

Ik heb vastgesteld dat voor de mens niets goeds is weggelegd, behalve vrolijk te zijn en van het leven te genieten. Want wanneer hij zich aan eten en drinken te goed doet en geniet van al het goede dat hij moeizaam heeft verworven, is dat een geschenk van God. (Prediker 3: 12)

Niet genieten als we er eenmaal zijn. Maar ook gewoon halverwege.

Zelfs in de herfst.

PS. Ik ben dus best gevoelig voor waardering. Vind het fijn om te weten dat ik niet voor niets schrijf. Dus als je deze blog gelezen hebt, like dan ook even de post op Facebook, Instagram of LinkedIn. Dat doet mij weer goed. En ik beloof dat ik dan echt werk maak van die twee blogs die er nog ergens liggen.