Ik genoot van de zomer.

Niet dat het leven perfect was. Ook juli, juni en augustus kennen teleurstelling en pijn. Maar toch. In de zomer staan alle moeilijke momenten in een ander licht. Letterlijk.

De zon die op is voordat ik dat ben. En pas ondergaat als ik alles uit de dag heb kunnen halen. Het geeft me ruimte, hoop en perspectief.

Toch merk ik dat daar al weken een soort spanning onder zit.
Misschien zelfs al wel maanden.
Als ik heel eerlijk ben: al de hele zomer lang.

Kort na 21 juni is het nog wel even te ontkennen: dat de dagen niet meer langer, maar langzaamaan korter worden. Is het zelfs wel fijn dat het al donker is voordat ik wil gaan slapen. Maar niet voor lang.

Met het donker komt de angst. Angst voor de herfst en voor de winter.

Nodig is het eigenlijk niet. Ja, ik heb last van de herfst. En ik ben niet de enige. Maar uitgerekend vorig jaar ging het beter dan in tijden.

Toch leef ik al weken met vrees en beven naar december toe. Omdat het vanaf dan pas weer de goede kant op gaat.

Ooit beloofde ik mezelf niet meer voor de vrijdagmiddag, voor het weekend te zullen leven. Maar wat ik nu doe is niet veel anders.

Ik realiseer me dat ik inderdaad voor morgen leef, voor de volgende maand, het nieuwe kwartaal. En dat niet eens uit hoop op beter, maar uit angst voor slechter.

Zonde eigenlijk – in meer dan één betekenis van het woord.

Ik hoef me helemaal niet mee te laten zuigen door het donker. Ik heb meer dan genoeg (in mezelf en in de mensen om me heen) om hier doorheen te komen.

Nee, de herfst wordt nooit de zomer.
Dat hoeft ook niet.

Niet elke dag hoeft even vrolijk te zijn, zei mijn moeder laatst. Ik wil niet meer leven voor het licht aan het einde van de tunnel. Ik wil vandaag genieten van wat is.

Ik zal nooit uitkijken naar “knus de kaarsjes aan”. Maar als het buiten donker is?

Doe dan toch maar een kaarsje aan. (En m’n daglichtlamp.)

Want ook een kaarsje is licht.

PS Jullie weten het al wel hè? Liken is fijn, dan weet ik dat ik niet alleen maar voor mezelf schrijf.