Maar dat is gewoon niet altijd waar.

Nu ik niet meer met een standaard “druk” kan antwoorden, lijk ik die vraag nog vaker te krijgen dan normaal: hoe gaat het met je? Ik bedoel niet al die keren dat het simpelweg een variatie is op “goedemorgen”. Ik heb het juist over al die vrienden, collega’s, ooms en tantes en gemeenteleden die oprecht hopen dat ik op die vraag antwoord dat het al wel beter met me gaat.

En ik heb mezelf in de afgelopen maand al tientallen keren precies dat horen zeggen. Maar om eerlijk te zijn: het is niet altijd waar.

Ja, de pijn is minder en ik loop zelfs weer hard. Vrienden, familie- en gemeenteleden zetten hun deuren en harten voor me open. Onlangs hoorde ik mezelf weer voor het eerst vol vuur een verhaal vertellen. En ik heb eindelijk tijd voor die enorme stapel boeken.

Maar intussen ben ik regelmatig doodmoe van een kwartiertje fietsen. Raak ik in paniek omdat iedereen zegt dat “ik er wel kom”, maar ik geen idee heb waar “er” dan is. Voel ik me, alleen thuis, soms hartstikke eenzaam. Ben ik het geloof in mezelf echt wel een beetje kwijt, en soms ook dat in God.

Dus ja, ik lach nog altijd even uitbundig, maar wil soms liever huilen. Ik ben dankbaar voor de mooie momenten, maar had het echt liever anders gewild.

In een iets andere context zei een vriendin onlangs tegen me dat het niet altijd of/of is, maar ook en-en kan zijn. Ik denk dat het hier ook voor geldt. Ik kan me verdrietig en dankbaar voelen, verlangen en tevreden zijn.

Dus nee, het gaat niet altijd goed met me. Maar En ik ben ook niet ongelukkig.

Liefs, Erika

P.S. Blijf het vooral vragen trouwens: hoe het met me gaat. Tenminste, als je niet bang bent voor een meer-dan-eenlettergrepig antwoord. Of beter misschien: vraag hoe mijn dag was, of mijn week. Dat is een stuk makkelijker zegeningen tellen.